Hoe overleef je in een refugio?!

Vandaag, 23 januari, en ben net terug in Puntas Arenas, na opnieuw 5 dagen doorgebracht te hebben in " el Fundo del Mundo" het eind van de wereld.

vanuit El Calafate hebben we in onze eigen bus zo'n 3 uur gereden naar de grens van Argentinie met Chili. Daarvandaan was het nog 2 uur rijden naar onze eerste refugio. Hoewel rijden, het was rossen en hobbelen over onverharde wegen, want het is hier puur natuur wat de klok slaat. We zijn beland in Torres del Paine, een stuk ongerepte wildernis die zich bevindt aan het uiteinde van de Andesketen. Dit natuurpark heeft ontelbare gletschers, prachtige meren, en spectaculaire rotsformaties. Denk je daarbij een prachtige wolkenhemel in, soms striemende regenbuien, dan weer een stralende zon, maar tussendoor een snoeiharde wind, met soms krachten tot 80 kilometer per uur, dan kun je je een beetje voorstellen hoe ruig de natuur hier is. Het park is genoemd naar de " horens van Paine". Het is een enorme bergformatie verdeeld over 3 bergen van graniet en bedekt met een dikke laag sneeuw. De middelste lijkt dus 2 horens op de top te hebben. Maar nu de refugio: we zijn terecht gekomen in een primitieve berghut, herberg, met slaapzaaltjes voor 6 personen en stapelbedden. We kregen een slaapzak en een maaltijdbon, die we later met zo'n 100 andere bezoekers konden inwisselen voor een blad met eten!! Gelukkig was er ook een barretje waar je wijn per fles kon kopen. Enfin, al vroeg hadden we ons geinstalleerd, en alleen de tanden maar even gepoetst, want verder viel er geen eer aan te behalen. Het is hier heel lang licht, maar er is geen electriciteit, dus haren fohnen is er niet bij, ( heeft ook totaal geen zin met die harde windvlagen) , maar het betekent ook dat je snachts vanuit de bovenverdieping uit je stapelbed moest klauteren en op de tast door de gang naar de toiletten moest gaan. Gelukkig waren er nog meer mensen op zoek dus dat was wel hilarisch zo om 03.00 uur snachts. De volgende dag met een gids de eerste zeer pittige wandeling gemaakt, het is een heel geklauter naar boven langs de smalle bergpaadjes, maar je wordt wel beloond met prachtige uitzichten op de gletschers en brede valleien, de pravhtige bloemen die langs de paadjes groeien, de wolkenluchten en de blauwe meren. Deze dag duurde de wandeling  zo'n  8 uur en het aantal kilometers ben ik vergeten, maar je kunt je wel voorstellen dat mijn benen zeer vermoeid waren en dat het eten me heerlijk smaakte! Niet al te laat naar bed, want de volgende dag weer een flinke wandeling op het programma. Ik ben begonnen om naar de top te lopen, maar had al gauw in de gaten dat bet te zwaar was en veel fe steil, dus ben weer teeug gelopen en heb een pra htige tocht met een klein groepje langs het meer gemaakt. Toch ook weer zo'n 6 1/2 uur gelopen.